Selectie

Ceder; Selectiefase

Uit de vele ideeën die ontstonden in de ideeëngeneratie,
koos ik de volgende ideeën om verder uit te werken en te confronteren met de gestelde eisen.
Aangezien het bedrijf de intentie had om het nieuwe product zelf te produceren,
en ook mede door mijn kennis inzake productie-technologie (door eerdere studies) besteedde ik extra aandacht aan de eis dat mijn product een zo eenvoudig mogelijk productieproces moest doorlopen.

De ideeën waarmee ik verder wou werken waren;
- De festivalstoel
-Het kruidenmuurtje
-De laarzenhanger
-De digitale klok/ nachtlamp
-De mat (cfr. Kleedcabine-matjes)
-De sigarenkist

Het festivalzitje

Mijn ontwerp van een festivalzitje had de voordelen draagbaar te zijn, uit 2 plankjes te bestaan en het had geen scharnieren of dergelijke nodig.
Ik dacht na over de activiteiten die op een festival plaatsvonden.
Zo moest het zitje gebruikt kunnen worden om op elke ondergrond toch droog te kunnen zitten.(wachten tot de band optreedt).
Verder was deze licht en gemakkelijk te dragen (alles gebeurt te voet op een festival).
Wanneer men de plaats verliet om bijvoorbeeld drinken te halen, kon het zitje veranderd worden in een handig draagplateau waar bekers in pasten.

Het ontwerp is gebaseerd op de typische Afrikaanse zit, dewelke ook uit 2 aparte delen bestaat.

Uiteindelijk bleken 2 plankjes echt niet stevig genoeg om een volwassen persoon te dragen.
Ook bij een herontwerp waarbij er 3 plankjes werden gebruik, was de constructie niet sevig genoeg.
Dit herwerken tot een kinder-of peuterstoeltje kon eventueel een oplossing bieden,
maar hierin vond ik niet de uitdaging waar ik naar op zoek was.

Het kruidenmuurtje

Het kruidenmuurtje was een van mijn eerste ideeën tijdens de 2^e fase van het ontwerpproces.
Hierbij rees de vraag hoe ik de plankjes ging bevestigen, zeker de schuin opstaande stukjes konden voor problemen zorgen wanneer deze nog eens waterdicht moesten verbonden zijn.

De waterdichtheid zou ik oplossen met een coating (ook tegen rotten van het hout)
en voor een stevige fixatie van de plankjes aaneen zou ik langs de zijkanten ook (driehoekige) plankjes plaatsen.
De nadelen hiervan waren dat er verschillende vormen zouden moeten gezaagd worden (voor de driehoekige zijstukken), en dat er heel wat vijzen aan te pas zouden komen, hetgeen niet gewenst is in een eenvoudige assembly.
Verder zou het aanbrengen van de coating een grote kost kunnen worden en kwamen er vragen over het nut en de vraag naar zo een product.
Ikzelf vond dit een nochtans een goed bedacht product, maar bij navraag, en uiteindelijk ook na eigen beraad zag ik in dat dit product nog niet zo snel de markt zou kunnen veroveren als aanvankelijk gedacht.

De laarzenhanger

Dit idee lijkt mij nog steeds een goed product te kunnen worden,
maar op de samenkomst met bedrijf leek men niet echt staan te springen voor dit product.
Misschien wel omdat er alleen maar mannen in het gesprek aanwezig waren, en we zo weinig voeling hadden met de problematiek van gekreukte laarzen waar toch vooral vrouwen raakt. Toch vond ik de manier van oplossen eenvoudig en handig. Verder was er weinig verdere uitdaging aan dit ontwerp, en mede door de terughoudende houding van de jury liet ik uiteindelijk ook dit idee voor wat het was.

De digitale klok/ nachtlamp

De digitale klok/ nachtlampje was voor mij een leuke uitdaging om de eigenschappen van het hout naderbij te bekijken en de grens van de capaciteiten van het hout te gaan verkennen.

Ik probeerde in de plankjes een kamer te frezen waardoor ik op die plaats de dikte van het hout reduceerde tot 1 á 1,3 mm. Dit resulteerde in een mooi effect waarbij er, na het plaatsen van het plankje voor een lichtbron, een rood lichtschijnsel door de plank heen kwam.
Hierbij ging de stevigheid van het plankje volledig verloren. Daarom probeerde ik hetzelfde maar in plaats van een volledige kamer te frezen boorde ik gaten tot net niet door de plank (opnieuw de 1 mm dikte benaderend). Ook hier kwam plaatselijk licht door de plank heen die resulteerde in “rode dot’s”. Hiervan kon men gebruik maken wanneer men een digitale klok wou afbeelden.
Na testen van de lichtsterkte bij gebruik van gewone lichtbronnen (en geen halogeenspots) bleken de rode dot's in een donkere plaats zeker leesbaar, maar overdag kwam het schijnsel niet fel genoeg over om er duidelijke cijfers uit te lezen (voor de digitale klok was dit toch wel een vereiste)
Aangezien de digitale klok dus niet direct realiseerbaar was keerde ik terug naar het nachtlampje door opnieuw een kamer uit te frezen. Het sterkteverlies probeerde ik te reduceren door de uitgefreesde kamer opnieuw te vullen met doorzichtige lijm. Dit weerhield het plankje om bij lichte druk door te breken, maar echt sterk was deze samenstelling ook niet te noemen. Ook het lichtschijnsel nam af qua intensiteit en ik had genoeg van de “trial and (vooral) error”-gang van zaken. Ik was eerder opgelucht toen ik vernam dat ook een andere student bezig was met lichtschijnsels door een plankje te laten komen. Ik staakte mijn zoektocht naar een beter lichtdoorlaat-principe en focuste mij op een ander product.


De mat (cfr. Kleedcabine-matjes)

Eenvoudig te maken product dat weinig uitleg nodig heeft.
Het feit dat deze houten plankjes beter aanvoelen aan de blote voeten dan de plastic matjes die nu bestaan spreekt voor zich. Verder zouden de matjes ook een aangename geur verspreiden, wat vernieuwend zou zijn in een zwembad met de typische chloorgeur die dus iets getemperd zou zijn in de kleedcabines.
Wanneer er gekozen wordt voor rechte latjes is er weinig houtafval. Als er wordt gekozen voor varianten qua vorm, kan dit resulteren in meer afval. Dit is een eenvoudig idee, maar het voldoet aan alle eisen. De plankjes kunnen ten volle benut worden, de cedergeur is een positieve factor waardoor de mat de gebruiker echt aangenaam verrast en het is eenvoudig te maken met weinig verschillende werkgangen. Of er ook een markt voor is, of er dus ook vraag naar is heb ik eigenlijk te weinig onderzocht. Waarschijnlijk zal de kostprijs belangrijk zijn voor de consument. Wanneer de houten matten in dezelfde prijscategorie liggen als de bestaande plastieken matten, is de kans groot dat er gekozen wordt voor de houten variant. Ik vroeg me wel af hoe vaak zo een matje vervangen werd.
Deze vraag legde ik voor aan een medewerker uit het zwembad de Paleastra in Deinze, en deze wist me te vertellen dat zoiets enkel vervangen werd wanneer de matjes volledig versleten waren, wat op zich niet vaak voorkomt. Mede hierdoor dacht ik er aan om het gebruik van de matjes uit te breiden naar douchematjes (om niet uit te glijden), of matjes voor in de sauna, wellnesscentra en dergelijke.
mochten er geen andere studenten ook bezig geweest zijn met matjes te bedenken, of mocht ik het idee van de sigarenkist niet gehad hebben, had ik dit product volledig uitgewerkt, maar andere studenten waren ook bezig met matten te bedenken, en de sigarenkist was een idee waaraan alleen ik mee bezig was, dus koos ik uiteindelijk voor de sigarenkist als product om volledig uit te werken.

De sigarenkist

Tijdens mijn zoektocht naar de mogelijkheden van cederhout stuitte ik op het feit dat alle sigaren verpakt worden in cederhout : ofwel in volledige cederhouten kisten, of toch op zijn minst een cederhouten binnenbekleding, aangezien het bij de sigaar allemaal om de smaak draait, en het aroma van het cederhout de smaak van de sigaar vervolledigt. Verder worden goede sigaren steeds opgeborgen onder vaste omstandigheden. Omstandigheden zoals luchtvochtigheid, temperatuur zijn heel belangrijk bij het bewaren van sigaren. Een cederhouten bekisting beïnvloedt deze omstandigheden niet, en zorgt voor een positieve smaakevolutie, vandaar de link tussen sigaren en cederhout.


In eerste instantie wou ik een cederhouten kist maken waar veel sigaren in konden. Zo kon men zeker 20 sigaren in 1 plankje kwijt, wat een totaal andere vorm was in vergelijking met de normale cederhouten kistjes. (rechthoekige kistjes met scharnieren, slotjes etc..) Men kon sigarenproducenten aanspreken en hun leverancier worden van de speciale, handige kistjes.
Toen ik mij meer verdiepte in de wereld van sigaren, en een afspraak maakte met de speciaalzaak inzake sigaren in Kortrijk; Huis Descamps, ontdekte ik dat elke sigarenroker zijn eigen sigarendoos had waar plaats was om 2 tot 3 sigaren in op te bergen. Wanneer men zich buitenshuis begeeft, en van plan is om een sigaar te roken gebruikt men dus deze sigarendoos in zakformaat om de sigaren die men die dag gaat roken, beschermd op zak te hebben, waarbij de smaak tijdens zijn laatste uren niet verloren gaat.Wanneer ik zag dat de minimumprijs van zo een sigarendoos rond de 100€ schommelde (en gemakkelijk tot ver boven de 250€ gaat), zag ik in dat, wanneer de productiekosten laag konden gehouden worden, dit een winstgevend product zou zijn. De productiekost hangt af van het ontwerp, en al gauw probeerde ik verschillende manieren van sluitingen, scharnieren en dopjes uit.

dit resulteerde uiteindelijk in een sigarendoos voor 3 sigaren in zakformaat, dewelke was opgebouwd uit een kokerdeel (afmeting uitzagen, 3 kopse(*) boringen als sigarenkoker, en 1 boring overlangs als geleiding voor het schuivende deksel) en een schuivend deksel (een afsluitend deel met een as aan de onderkant die in de overlangse boring past.

(*) kopse boring is in dit geval met de richting van de nerven mee. Wanneer dit niet het geval is, is het hout niet sterk genoeg;

Boringen in de richting van de nerven Boringen haaks op de nerven

foto van het eindproduct;

(foto's die gemaakt zijn tijdens de presentatie verschijnen eerstdaags op de blog, onder het label Eindproduct)